Jedną z metod rozliczeń jest skonto. W jego wyniku dostawca towarów lub usług może uzyskać wcześniejszą zapłatę, natomiast jego kontrahent ma szansę obniżyć kwotę należności. W takim wypadku konieczna jest jednak korekta skonta. W jaki sposób można jej dokonać?

Czym jest skonto i kiedy do niego dochodzi?

Skonto oznacza obniżenie kwoty należności za dany towar lub usługę o określoną wartość procentową. Dochodzi do niego w sytuacji, gdy kontrahent zobowiązany do spłaty należności reguluje ją szybciej, niż jest to wymagane. Skonto ma charakter dobrowolny – podmiot, który go dokonuje, może to zrobić, ale nie musi. Warunki skonta mogą być jednak przedmiotem ustaleń pomiędzy stronami.

Możliwość skonta umożliwia dostawca towaru lub usługi. W momencie, gdy podmiot zobowiązany do uregulowania należności zrobi to szybciej, może wówczas liczyć na obniżenie wysokości zobowiązania. Takie rozwiązanie bywa korzystne dla obu stron, ponieważ jedna ma możliwość otrzymania pieniędzy w bliższym terminie, natomiast druga – ma szansę zapłacić nieco mniej.

Korekta skonta poprzez fakturę korygującą

Niemniej jednak skonto, mimo swoich zalet, generuje również dodatkowe formalności. Przedsiębiorcy często mają wątpliwości co do tego, w jaki sposób należałoby ich dopełnić. Sęk w tym, że w przypadku spełnienia warunków skonta po stronie sprzedawcy powstaje konieczność wystawienia faktury korygującej. Nie powinno się natomiast zawierać skonta wcześniej, ponieważ nawet mimo ewentualnych ustaleń, nie ma pewności, czy zostanie ono przyznane, a także – kiedy kontrahent ureguluje płatność. Taką korektę najlepiej zatem zrobić na dzień, w którym nastąpiła faktyczna zapłata.

Wystawianie faktur korygujących w przypadku skonta bywa jednak problematyczne również z tego powodu, że czasem taka sprzedaż jest rozproszona. To z kolei wiąże się również z dużą liczbą faktur, które należałoby skorygować. W takiej sytuacji trzeba wystawić zbiorczą fakturę korygującą.

Co powinna zawierać zbiorcza faktura korygująca?

Korekta skonta może być dokonana poprzez zbiorczą fakturę korygującą. Ustawa o VAT (art. 106j ust. 2) określa, co powinna ona zawierać. Warto wspomnieć, że w takim wypadku można ją wystawić w formie podstawowej lub uproszczonej. Tę drugą stosuje się wówczas, gdy podatnik obniża cenę wszystkich świadczeń na rzecz danego odbiorcy w określonym okresie.

W związku z tym uproszczona faktura korygująca nie musi zawierać informacji o NIP kupującego, nazw świadczeń, których dotyczy korekta oraz dat wykonania tych dostaw lub usług. W jej ramach powinien być jednak określony okres, w którym zastosowanie ma obniżka lub opust (łącznie ze skontem).

Niemniej jednak zazwyczaj spotyka się wersję podstawową, w której znaleźć powinny się:

  • wyrazy świadczące o tym, że jest to korekta (wyrazy „faktura korygująca” lub „korekta”),

  • numer kolejny,

  • data wystawienia faktury,

  • przyczyna korekty,

  • dane z wcześniejszej faktury, której dotyczy ta korekta:

    • te, które zostały wymienione w art. 106e ust. 1 pkt 1–6, 

    • nazwę lub rodzaj towaru lub usługi, których dotyczy niniejsza korekta.

Ponadto w przypadku, gdy w wyniku korekty zmieni się kwota podatku należnego albo podstawa opodatkowania to wówczas należy dodać również kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z rozróżnieniem na kwoty, które dotyczą poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej. Z kolei w innych przypadkach należy podać prawidłową treść korygowanych pozycji.